دعا کنید برایش

اون اوایل که وایبر اومده بود من نداشتم یعنی گوشی اندروید نداشتم اگر الانم با همسر زندگی میکردم قطعا باز هم نداشتم . اون من رو از فیس بوک منع کرده بود جرات نداشتم اکانت فیس بوکم رو بدم .... حالا کلا دوتا عکس با مقنعه داشتم ها ....

یاهو مسنجر بسته شده بود اون موقع ها من فقط با اووو اونم به خاطر دختر داییم که ایتالیا بود میتونستم در ارتباط باشم اونم فقط با دختر داییم .

حس میکنم راهی همیشه ترس داشت من اگه وارد ارتباطات جمعی بشم رهاش کنم .... حالا بحثم راهی نیست موضوع دیگه بود

وقتی اومدم مشهد و به لطف سنجد بعد چند وقت گوشیم به فنار فت رفتم یک گوشی اندروید گرفتم و همکار بغل دستی کلی برام نرم افزار ریخت یکیش وایبر بود حالا ملت همه داشتند اما من  نه . البته بگم خانواده شوهرم اون موقع نداشتند چون چک میکردم اوایل عکس سنجد میذاشتم چون شمارم همون بود که اونها داشتند .... بماند ...

تو وایبر یک گروه خان جونن داشتم که فقط خانم بودند و کم کم گروه پاشید و چند دسته شدند که یکی دو دسته خصوصیات با هم خوند و از اون موقع دوستی ما ادامه داره تو دنیای مجازی و گاها هم واقعی چون شماره هم رو داریم .اکثرا مشهدی بودند و خوب بعضی ها رو دیدیدم . و همه جا هم یارو یاور بودیم اگه سوالی بوده یا هرچیزی ...بعد وایبر گروه با همون کیفیت منتقل شد به تلگرام و من تو تلگرام هم چند تا گروه دارم یک گروه که عاشقشونم گلپونه های عزیزم که مثل خانوادم هستند و دوتا گروه همین دوستان و یک گروه دانشگاه . بقیش هم هم کانال هست و البته یک گروه فامیلی داریم که من زیاد توش خودی نشون نمیدم . این دوگروه دوستان هم سرم شلوغ بود خیلی سر نمی زدم

دیروز بعد از سر کارر فتم دنبال سنجد و بعدم رفتیم خونه و کلی بازی کرد بردم بخوابونم روتخت همین جور که قصه میگفتم خواب رفتم .. و خوب حدود 1 نصف شب بیدار شدم دیدم ای بابا حالا خوابم نمیبره چیکار کنم خوابم پریده بود درس میخواستم بخونم که حوصله نکردم و نشستم به تلگرام بازی دیدم کلی پیام دارم از گروه دوستان رو باز کردم چند روز بود نخونده بودم یکی از دوستان مادرش رو به تازگی از دست داده بود و خیلی بی تابی میکرد باهاش همگاکم شدم دلداری دادم یکی دیگه از بچه ها اومد ...اونم دلداری داد یهو گفت برام دعا کنید بچه هام خیلی کوچیکند بیمادر نشند . دوست عزیزم . تومور داره . دوست مجازی که ندیدم اما سه ساله باهاش هم کلام مجازی ام .. انگار یدکترها امید ندادند بهش تا اذان صبح گریه کردم دلم شکست از خدا شفاش رو خواستم از شماهم میخوام براش دعا کنید دوستم دوتا بچه داری یکیش پیش دبستانی یکی  دوم دبستان . خودش جوونه میدونم تو این مملکت خیلی از جونها میمیرند ولی تو روخدا مرگ مارد بده . بمیرم الهی همش میگفت ترس دارم بمیرم یکی بزنه تو سر بچه هام ....

خدایا سلامیت میخواهیم برای همه برای دوستان برای تمامی خواننده های وبلاگ برای همه مادران مادرانی که نباشند بچه پژمرده میشه .

خدای توان بده به همه مادران که بچه هاشون تو سایه خودشون بزرگ کنند

خدایا درد میدی درمان بده درمان بده بچه ای رو بی مادر نکن . میدونم ییتیمی از مادره نه پدر ...