من در خلال همه زندگی

اینقدر ننوشتم نمی دونم از کجا باید شروع کنم 

سنجد بینوای من همیشه حس میکنم بهش ظلم شده همیشه عذاب وجدان دارم عذاب وجدانی زیاد اونقدر که خودم هم خستم 

از همه آرزوها و موفقیت هام جاموندم خیلی حاموندم افتادم تو مسیری هیچ جوره نمی تونم خودم رو نجات بدم و بیام بیرون 

دلم برای این دوتا طفل معصوم می سوزه بیگناهند و بی کس و کار عین من و سنجد 

و‌ بدترین قسمت ماجرا بیماری هر دو اینهاست ، سنجد پدر نداشت اما این دوتا پدری غیر منطقی دارند که حتی نمیشه برا درمان بیماری اینها اقدام کرد.

هرچند با تلاش زیاد من درمان رو انجام میدم 

خستم خیلی خسته خودم را گم کرده ام اونقدر که جسارت هیچ چیزی را ندارم